سیاه

سفید

صدا پشت صدا مُرد

گاهي مي انديشم كه گويا سايه ات اينجاست

قانع شوم نباشي چه حس درد ناكي

حرفی بزن به زخمم در این سکوت شاکی
آدم قیاس درد است یک درد اشتراکی
در پاسخم چه دارد فردا به جز معما؟
- سطری - که روی دستم می ریخت آب پاکی
فهمیدم از مرور هر روز - آرزوهام -
افتاده اند با هم یک گوشه گرد و خاکی
اینکه نیایی و من ، قانع کنم خودم را
قانع شوم نباشی ، چه حس درد ناکی
 

با واژه ها بگذار هرچه شد نبودم 

در شعر هایم نیز فکر ِخود نبودم
هم، او، که روی سکه اش، شب شد نبودم
افهم ، تو حامد ، اِبن هرکس می شود بود
می شد که باشم ، حیف که ، لابد نبودم؟
من آیه های اورشلیم دین خود را
ایاک نستعین و ک نعبد نبودم
اما هم از ، پیغمبر تو زخمگین تر
اِستاده ام تنها و ، با هدهد نبودم
دل شوره دارم ، سرگذشت واژه ها را
با واژه ها ، بگذار هرچه شد ، نبودم

تا من بخواهم با خودم بي تو كنار آيم 

جنون گم شده ي برگ بيدها 

سخت است دل كندن در ظلمت از خورشيد 

آیه های پس از رحلت

1. سخت است دل كندن در ظلمت از خورشيد
2. جنون گم شده ي برگ بيدها
3. با واژه ها بگذار هر چه شد نبودنم
4. تا من بخواهم با خودم بي تو كنار آيم
5. صدا پشت صدا مرد
6. گاهي مي انديشم كه گويا سايه ات اينجاست
7. قانع شوم نباشي چه حس درد ناكي
8. سفید
9. خاکستری
10. سیاه

سی سبد
 حنای این طبق نالان

سی وقفه
طنین کاهن اگر اما

سی تبسم
و جانب عطر شفق

با دامنی پر از پریده ی خاکستر
فتاده خیمه ی بی من ماه

سی تیر
به حیرت از تو اگر

غروب موجز گل ها
 هوای پشت سرم تنهاست

تاوان آتشی که تاب می دهد انسان
 جبین فراز کبکبه یا ویران

 سرگرم آن شقایق دورم
 این چشمه
 از شنای که می روید عطر و آب
تاوان آتشی که تاب می دهد انسان
مهلت نمی دهند
 گاهی که نوبهار
 از کاسه ی گدای گذر نیز
 پرهیز می کند
 تاوان آتشی که تاب می دهد انسان
پاییز
 نام دیگر دنیاست
 دریاچه ی مهاجرت قو
 پروا که می کند نشانه ی پرواز
 تاوان آتشی که تاب می دهد انسان
 کنون
 چنان زلال می وزد از دریا
 کز چاربند حواصیل
 بال پریدن از تو بلند است
 تاوان ‌آتشی که تاب می دهد انسان

و نبض این رگ نی وار
 مریز باله به ره ای واال

گلیم اگر که پاره اگر بر آب
 مرید خاطره ام کولک

هنوز هم سر سختی تویی
لطافتی که دست نمی شوید
 برابرم با خاک
 نمی کند سفرم را روانه لالایی
دوباره کودکی ام را
 زن نمی پوشد
 مگر در آ’نه نان نیست
 نمی کند سفرم را روانه لالایی
گلیم اگر که پاره اگر بر آب
 کجا تکانمت ای دیدار ؟
نمی کند سفرم را روانه لالایی
 که باز کودکی ام
 کنار مزرعه پرهای باد می چیند
 که باز پیری ام آن جا
 نمی کند سفرم را روانه لالایی

پری که تر نکرده لب از پرواز
و باز طاقت ره ، ساری ست

تا آفتاب تر از تأخیر
مرا عبور شب این منشور

 چاهی درون مردمک دیده می کنم
 ورودی
که لا به لا غریبه ی کولی هاست
چرخیدن زمین به گرد تو
 چرخیدن من است
 ارثی که گردباد به من داد
 ارثی که باید از اول
گم می کنم تو را
 کاش آن دو لحظه پیش و پس نمی شد از اول
 در می زنند
 صد ها صدا
 قرار هر چه دریچه ست
 می شوید همچنان و
 پری یاغی ست
 من : مرگ را نه چاله پذیرفتم
 تا ماهیان گردن فرکشند
تا آفتاب تر از تأخیر
 پیدا نمی کنم چگونه در آن باران
 دریا
 با خواب های تو درگیر شد
 لبریز هر چه بخواهی
 هر چند هر چه بخواهی ستاره نیست
نخل ولی پر از جوانه می گذرم
ماه
 همواره سایه بان مرقد ما نیست

تا نیشخند شیری شبتاب
محاق چشم سحر مخمور

 تا با گذشته ای این دخمه بگذرم
 دنیا کنار دست پیر می شود
 تاریک می پرکندم
 جیغی زنانه
 رو به نیمه ی آذرماه
 زنگ همیشه رها
دریاست خاموش می شود
 جاری ست اضطراب
می ترکم شبتاب
 انسان
 چه ساده می رود از دست
 وقتی که درد لخته لخته می تراشد از غرور
 آب می شود احساس
 می بینی
 آسمان چگونه می شکافد و
 می سوزد
 با آن مزار که ناپیداست
 وقتی که از کنار زمین
 دور میشد او
 توفان
 تمام سادگی ما را
از ریشه می شکست
 باید میان مهربانی و ماهیخوار
 خطی کشیده باشد آدمی از آن سر فریاد
دلشوره را برای چه پس برگ می خورم
باید میان مهربانی و ماهیخوار
 آن ستاره ی آبی او
 او جام و جمجمه جاری ست اضطراب
 شبنم
 سه موج مانده با سپیده چه می بارد
 ایا کبوتری که به قربانگاه
 آن روز قطره قطره ی آزادی
نوک می زد آشکار
 عمر شکسته ی من بود ؟
 عمری که در میان پر شکستن و پرواز
 خاموش می شود ؟
 پنهان که می وزم
 از دجله ی نگاه تو تا جالیز
چادر زده ست باد
 باد است و رنگ مرده گرفته ست نیزار
بس که خون مکیده از جگر مرداب
 بر شاخه ی شکسته خاطره ننویس
تعبیر خواب آن گل زرد می زند
 زنها باد و بالشم
 این طاووس
 ترس از شیار گونه ی خود پاک می کند
سوگند را به سفره رها کردند

رمز درخت و نام خیابان
 پرند حسرتم اینک جوی

 این گونه بی خیال
بر باد کنده ایم
 رمز درخت و نام خیابان
 چتری که بسته می شود
 یا خانه ای که سر برم احساس
تا او
 فراز لک لک
اگر آبم آشناست
 راهی که روشنی ش
 پر از برگ فاصله ست

تا در کجای پلک خود از خواب
اسیر حس گذر طاووس

بر دوش
 می بردم گریه
 شایدنریزم از سر گلبرگ
 تا در کجای پلک این بار خسته ام
 او در کجا
ضیافت اگر خواب
 پایین دره
جرس نیست
 لختی که تکیه داده ام به هر چه که در باد

داغی دوباره تا نفس نرگس
 سیاره ی سرشک ، نمی دانم

 روی کدام دایره
 در رویاست
 برفی که می نشیند انسان انبوه می شود
 می ایم از نگاه تو برگی به تن کنم
 داغی : که تا دریچه گشایم
 فریاد را
 به رنگ سفر دور می زند
 شاید دمیده ببر و
 استخوان مرده ندارد سر قرار
 ناهید یخ زده ست
 دریاچه ای که کتف نو رسیده به نخ می کشد
 هنوز
 باید که پاک می بریدم از اول
 از خاطرم زمان
 ماهی
که پاره می کند پلاس روشن تاریکی
 می بینمش که هیچ نمی روید آشکار
 عمرم شکسته است
 جا به جا نمی شود این اوراق
 رخ در رخ تمام اینه ها
 می بارد و هنوز
 تو در راهی

که را اگر که سوزن اگر سنگ
 مگر مغاک زمین دریاست

پروانه های پرپر دستان
 به هر طرف نو زد آفاق

تشتی لبالب تصویر
 مهی عیان و حادثه ای مواج

گامی پر از نگین گمشده ی دریا
 هوای همسفر انگار

تا عمق زنبقی از دریا
 نهان خرمنم این هاله است