روانشناسی مُدرن

روزی که قرار ازدواج گذاشتند و با هم پیمان زناشویی بستند، در خیالشان هم نمی‌دیدند روزی بهترین راه برایشان جدایی است حتی آن روزی که یک کودک معصوم، جمع دونفره نه‌چندان خوشبخت‌شان را سه نفره کرد هم گمان نمی‌کردند پایان تمام اختلافاتشان طلاق باشد، اما سرانجام در یک مورد به تفاهم رسیدند، این‌که از هم جدا شوند، اما حالا پای یک بچه در میان است که نه می‌شود مثل مهریه حق مسلم مادرش باشد و نه می‌شود تمام و کمال سهم پدر شود..

همیشه فکر می‌کردم ما زن‌ها هستیم که قهر می‌کنیم و این مردها هستند که باید پا پیش بگذارند، اصطلاحا منت‌کشی کنند و باعث آشتی شوند. تصورم از زندگی مشترک این بود که شوهرم اگر ناراحت شود عصبانی شده و فریاد می‌زند و من در مواقع ناراحتی قهر می‌کنم، اما از همان دوران عقد فهمیدم که همسرم عادت دارد وقتی ناراحت می‌شود، قهر کند. اوایل به نظرم چندان عجیب نبود، اما به مرور زمان از این که هر چیز کوچکی به قهر کردن او و تلاش من برای رفع ناراحتی‌اش منجر شود، خسته شدم. چگونه عادت به قهر کردن را در او از بین ببرم؟

زندگی زناشویی مانند بذر کاشته یک گلدان نیاز به مراقبت‌های ویژه‌ای دارد، زندگی مشترک بسان همان نونهال همیشه در معرض خطرات و آفت‌هایی قرار دارد که اگر به وقت مقتضی برای برطرف کردن علف‌های هرز آن و یا آبیاری به موقع آن تلاش نکنیم، ممکن است آفت به ریشه برسد و برای همیشه از بیخ و بن بخشکد..