هميشه
پدر و مادرها از اينكه فرزندشان به حرف آنها گوش نميدهد، شكايت دارند و
بچهها هم ميگويند والدين، آنها را درك نميكنند! اما راستي چه كسي مقصر
است؟ پدر و مادري كه نظر كودك را قبول ندارند يا كودكي كه نميتواند مفهوم
خواستههاي والدينش را متوجه شود؟ پدر و مادر كه دائم از كودك ميخواهند
كاري را انجام دهد مقصرند يا كودكي كه دوست دارد آزاد باشد و خودش تصميم
بگيرد؟ با اين توضيح كاملاً طبيعي است كه تصور كنيم بحث و مشاجرهاي هميشگي
ميان بچهها و پدر و مادرها وجود داشته باشد.
اگر
شما هم با اين مشكل روبهرو هستيد و ميخواهيد به بهترين شكل، آن را حل
كنيد، خوب است نظر متخصصان و كارشناسان را هم بدانيد. آنها ميگويند بچهها
بايد در حد خودشان آزاد و مستقل باشند ولي اين مساله اصلاً به معناي آزادي
بيش از حد و اندازه آنها نيست. اين حرف به آن معناست كه پدر و مادر بايد
حد و مرزي براي كودك در نظر بگيرند و به آن پايبند بمانند. خوب است بدانيد
بچهها هم از چنين وضعيتي راضي هستند چراكه وقتي پدر و مادر حدودي خاص را
براي آنها تعيين ميكنند، احساس امنيت و رضايت كودكان هم بيشتر ميشود.
بنابراين حواستان باشد بچهها دوست دارند گاهي از زبان شما بشنوند كه چه
كاري را بايد انجام دهند و انجام دادن چه كاري براي آنها ممنوع است! پس
اشتباه نكنيد؛ اگر انجام هر كاري براي فرزندان مجاز باشد و هيچ محدوديتي
براي آنها در نظر گرفته نشود، نهتنها آنها بدرستي تربيت نخواهند شد بلكه
احساس خوبي هم نخواهند داشت.
البته
در اين مورد هم نبايد افراط و تفريط وجود داشته باشد؛ يعني همانقدر كه
بايد براي كودكان و نوجوانان چارچوبهاي رفتاري در نظر بگيريد، به همان
اندازه هم بايد به آزادي و استقلال آنها احترام بگذاريد. پس در شرايط مناسب
و در حد معمول به آنها اجازه دهيد تصميم بگيرند، به شيوه خودشان فكر كنند و
همان طور كه دوست دارند كارهايشان را انجام دهند؛ مطمئن باشيد آزادي و
استقلال يا محدوديت بچهها اگر منطقي و در حد تعادل باشد، نه تنها دردسرساز
نيست بلكه ميتواند به تربيت بهتر آنها و آرامش شما كمك كند.
منبع:psychologies.co