از هر 5 ازدواج یکی به طلاق منجر می شود. این رقم
البته در تهران ، استان ها و روستاها بالا و پایین می شود ولی آنچه واقعیت
دارد ، این است که رشد طلاق از رشد ازدواج بیشتر است و خانواده ایرانی
معاصر ، بیش از هر زمان دیگری با بحران "فروپاشی" مواجه است.
در این
میان ، بخش عمده ای از طلاق ها در همان سال نخست ازدواج رخ می دهند و این ،
نشانگر آن است که جوان ها ، چه دختر و چه پسر ، عمدتاً بدون شناخت کافی از
یکدیگر ازدواج می کنند و در همان ماه های اول پیوندشان متوجه می شوند که
مناسب زندگی مشترک با یکدگیر نیستند.
هر چه تعداد سال های زندگی
مشترک بالا می رود ، احتمال طلاق نیز کاهش می یابد ولی هرگز به صفر نمی
رسد. به عنوان مثال در سال گذشته ، بیش از 3500 مورد طلاق مربوط به زوج
هایی بود که بیش از 29 سال زندگی مشترک داشتند. این رقم درباره تازه
مزدوجین ، 19730 مورد بوده است.
نکته عجیب دیگری که در نسبت طول مدت
زندگی مشترک و طلاق وجود دارد این است که برغم آنکه با افزایش سال های
زندگی مشترک احتمال طلاق کاهش می یابد ولی بار دیگر در بین سال های بیستم
تا بیست و چهارم زندگیِ مشترک ، احتمال طلاق افزایش می یابد. این موضوع
لااقل از سال 1383 به این سمت ، در همه سنوات تکرار شده است که جا دارد
کارشناسان علت این پدیده را بررسی کنند.
کمترین طلاق ها هم عمدتاً به زوج هایی مربوط است که بین 18 تا 20 سال با هم زندگی مشترک داشته اند.
در
زیر ، جدول ها و نمودارهای مربوط به طول مدت زندگی های مشترک زوج های طلاق
را به نقل از پایگاه اطلاع رسانی ثبت احوال مرور می کنیم. بدیهی است در
این آمار ، طلاق های عاطفی که در آن زوج ها هر چند در کنار هم هستند ولی از
نظر روحی و عاطفی از هم جدا شده اند ، درج نشد ه است.
