ﻫ

یاللوداع الی عاشق الدوا
 زیرا زمانی بسیار باید
 تا در خواب این خسته ی خانه ی قدیمی
 دلیل نیامدن تو را
از تنهایی مادرم بپرسم
یک چیزی می گویم
 یک چیزی می شنوی
خاموش ترین عزادار اینه
 سنگ ها و سیلاب ها گریسته است
 که دیگران این همه هیچ
از شکستن آسان خویش سخن نمی گوید
حالا یکی برود ببیند این فانوس
از چه این همه بی اعتنا به روز
روشن است هنوز ؟
 یاللوداع الی عاشق الدوا
 هوا سایه نی عصا
علامت اینه آدمی سفر
 حیاط رو به دره ی غروب
درختان دور
 و باد زنگوله ها کمانه کوچ
این رد بلورهای روشن سحر است پدر
یکی دو جرعه بیش
به مشکوی تشنه ی شب باقی نمانده است
 از راه کوه بران مرغاب خواهیم رفت
در بادخوران دامنه ها
 از نماز نی زار و سلام ستاره خواهیم گذشت
عموزاده ها ماه دهل ها دامنه
بنه بار بنا
راه باریکه های سرتوف
ململ جوزار اردی بهشت
 اوسور سوسوا پونه زار پاریاب
بیست و هشتم دیر است دیگر ماه زری
تهران را بگیز زنگی بزن
 بگو علی کی برمی گردد ؟
من خواب دیده ام بوو
من آفتاب لب کوه نی پاره ام بوو
چه بارانی آمده امسال بوو
بوو ... بهارزایی تیهو ترانه لا
 راه نا با بو ... بوو
 راه مرغاب دور است
 رسیدن به رویای دره ها دورها باران ها
 سایه ها سبزه سیر چمانه چم ریحان
 به برزیگران ماه و منجق و توتیا بگو ... ترانه بخوانند
 این عطر پسین آمده
 از گهواره های گندم گذشته است
 این پرنده ی از سحر آمده
 باز به بلوط بنان نی پاره بازخواهد گشت
بگوی بیست و هشتم دیر است
بگو یک پیاله ماست
 دو سه فطیر تازه و
طعم همین پونه های بهاری بس است
 وقتی می گویم وطن
یعنی همان آواز جامه درانی
 که تو می توانی ترانه ی بیدادش را
 تا سایه سار توبا به یاد آوری
گلایه نکن پدر
این ایین هر بهار ولایت ماست
 که تا یکی نرود
 پروانه های اواسط اسفند
به لاله زار دامنه باز نمی ایند
یاللوداع الی عاشق الدوا
 تو جای دوری نرفته ای پدر
تنها ترا به گروگان عطر سوسن و
 رویای ستاره برده اند