الف

کدام سحرگاه چلچاه ی ریز روشنی دیده ای
 که از تحمل یکی بوف شب خوان خسته نگذرد
 گلی نه گوشواره ی این شاخه سار شکسته
 نسیمی نه مسافر این خانه ی خراب
 از این بادیه پس چه دید ی
 که قرار لو رفته ی باد را
 از بوته ی راه نشین بی خبر می پرسی ؟
 خانم
 دکمه ی سردست پیراهنم
 همین جا افتاده بود
 کلید و کبریت و چند واژه ی ساده ام کافی ست
دیر به خانه بر می گردم
شاید هم هرگز