بهشت ِ گناه

جان چیست ؟ تا به پیش ِ نگاه ، آورم تو را
آن به ، که عاشقانه ، به راه آورم تو را !
ای در شکنج ِ دوزخ ِ پاکیزه دامنی !
خواهم ، که در بهشت ِ گناه آورم تو را !
خرم شبی ، که تا سر ِ آن خوابگاه ِ ناز
بر روی ِ دست ، چون پر کاه آورم تو را !
تا ، سرمه سای ِ آن صف ِ مژگان ِ دلکشی
پیروزم ، ار به جنگ ِ سپاه آورم تو را !
ترسم ، گدای ِ کوی ِ تو ناز آفرین شود
روزی دو ، گر به دیدن ِ شاه آورم تو را !
ای شاخ ِ گل ! وصال ِ تو در بوستان خوشست
بستر ، چو از پرند ِ گیاه آورم تو را
ز آن دوش و بر ، دلا ، به زنخدان ِ او ، گرای
شاید ، به حیله ، بر سر ِ چاه آورم تو را !
ای بوسه ، خیز و ، بال و پری زن ، ز راه ِ دور
تا چون سفینه بر رخ ِ ماه آورم تو را
گیسو ، به پیش ِ چشم فریدون ، فشاند و گفت :
زین شام ِ خوش ، به روز ِ سیاه آورم تو را !