پیشک !

خوش بود خاطرم به تماشای ِ بودنش
و آن دلبرانه بر سر ِ مسند غنودش
چابک ز بام خانه فرو جستنش به زیر
و آن فرش ِ آستانه به سر پنجه سودنش
با آن زبان ِ سرخ تر از غنچه ، هر زمان
آلودگی ز مخمل ِ پیکر زدودنش
بر زانوان ِ من ، زدن از شوق ِ طعمه چنگ
وز پیش ِ دست ، لقمه به شادی ربودنش
تا شور و شوق ِ دل ، به نوازش فزون کند
بر عشوه های ِ خور خور ِ شیرین فزودنش
در خانه بانگ ِ گام ِ مرا ، نارسیده باز
با گوش ِ تشنه از سر ِ معبر شنودنش
بازیکنان به گرد ِ من ، از شور ِ خوشدلی
با حالتی ، که دل نتواند ستودنش
دیدن هزار راز ِ نهان ، در کنار ِ من
پس با زبان ِ بسته به من وانمودنش
با آن خدنگ ِ کودک ِ همسایه ، ای دریغ
اینک : منم به عالم و ، داغ نبودنش