کهربایی چشم ِ من ! ...

کهربایی چشم ِ من بود ، آنکه مرد
چون بر آمد ، آفتاب خاوری
چشم ِ خلقی خونفشان بر نعش ِ او
چشم ِ من خشکیده از ناباوری !
زیب ِ اندامش ، خزی چون پرّ زاغ
یا به بزمی ، پیکر جانانه ای
دوش ، با من در شبستان ، گرم ِ ناز
وین زمان ، با زندگی بیگانه ای
در نگاهش رازها بود ، ای دریغ !
چون فکندی چشم ِ خود ، در چشم ِ من
هر سکوتش ، جوششی ، با صد پیام
تا بر او ، هرگز نجوشد ، خشم ِ من
ای بسا شبها ، که آن شبرنگ ِ مهر
سر به دامانم فروهشتی ، به ناز
دست ِ من در گردنش ، با صد امید
ناز ِ من بر پیکرش ، با صد نیاز
چون ز شادی غوطه بر بالین زدی
از فسونش تازه کردی ، جان مرا
بانگ ِ او درگوش ِ من ، گلبانگ ِ عشق
چنگ ِ او پیوسته ، بر دامان مرا
شب چو شبگردان ، به بازی تا سحر
بامدادان ، خفته در کنجی ، خموش
با غمم در بی زبانی آشنا
با دلم از نکته دانی ، در خروش !
تشنه لب گشتی ، چو آن دلخواه ِ جان
جرعه ها نوشیدی از پیمانه ام !
وای بر من کاین زمان ، با مرگ ِ او
تشنه تر بر مهر ِ آن جانانه ام !
اینک او بیجان و ، از داغش دلم
چون یکی سرکنده مرغ ، از جست و خیز
نعش ِ او در کوی و ، در کویی دگر
با تفنگی طفل ِ شیطان ، در گریز !
کهربایی چشم ِ مخمل پوش ِ من
پیش ِ من جان بود و " پیشک " نام ِ او
بر فریدون ، خورخورش در زیر ِ دست
مرهمی بر جان ِ بی آرام ِ او !