بهمن

بهمن به سپید جامه ، رهپویان
چون تازه عروس ِ نیکبخت آید
مستانه در آن خرام ِ نازافشان
بر دشت و دمن کشیده رخت آید
بر کاج ِ زمردین به آرامی
برفش چون شکوفه ، لخت لخت آید
گویی ، پر ِ نسارن ، چو پروانه
بر تارک ِ نیلگون درخت آید
بس شاخه که در شکوه ِ خاموشش
بشکسته از آن درنگ ِ سخت آید
زاغان زده صف به پیش ِ آن خرگه
تا بانوی ِ بهمنی به تخت آید