پاسخی بر شکوه ی دوست ...

ای بی نیاز با خبر از بی نیاز ها
پروا مکن ز حیله ی پرونده ساز ها
بس با گبوتران ِ حرم بوده در ستیز
از سوز ِ سینه ، پنجه ی خونین باز ها !
شیری تو ، شیر بیشه ی اندیشه های ِ نغز
وین حاسدان به گرد ِ تو ، خیل ِ گراز ها !
با این فروتنی که تو داری ، به فضل ِ خویش
خاکی ولی به تارک ِ بس کبر و ناز ها !
فرزانه نیست آنکه به استاد چون تویی
تازد سمند ِ شعیده ، از تیز و تاز ها !
آنی تو کز فروغ ِ درایت چو من بسی
با جان ِ تشنه ، برده به پیشت نماز ها 1
گو ،مشتبه شود به حریفان ، ز ریشه امر
سنبل تویی به نکهت و ، باقی پیاز ها 1
زرافه صرفه ای نبرد ، ز آهوان ِ مشک
گردن کشد اگر بر ِ گردن فرازها 1
بر ما نسیم ِ صبحی و ، در بوستان ِ جان
بس غنچه ها که از تو شکوفد به راز ها !
بر جان ِ حاسدان ِ تو ، خود دوزخی بود
این رشک ِ جاودانه ، به سوز و گداز ها !
خوشتر که عمر ِ خسته دلان ، گام ِ کوتهی است
با انتقام ِ دست ِ جنایت درازها !
محمود رفت و ، بر در ِ سالار ِ عصر ِ خویش
این کرکسان فرو زده چنگال ِ آزها !
جامی بده که جامه ، بدین زخم ِ سینه سوز
از هم درم به نغمه ی شیرین ِ سازها !
هر نامه ات به جان ِ فریدون ، نوازشی است
ای آشنای ِ جان ِ من ، از دلنوازها !