شبگیر !

شبانگه که مرغابی ، از مهر ِ جفت
خروشد به دامان ِ مرداب ها
دل از شور ِ دیدار ِ آن دلفروز
بشوراند از دیده ام خواب ها
فروزنده خونم ، به نیلی رگان
همیدون بجوشد ، بر پرتاب ها
سر آسیمه از بستر آیم فرود
شتابنده هر سو ، چو بی تاب ها
به جنگل درون ، بینم از هر کنار
به گلبرگ ها ، گرد ِ شبتاب ها
فرا پیش ِ پایم ، گریزان چو تیر
به آغوش ِ هر شاحه سنجاب ها
نپیموده گامی دو ، مانم ز راه
چو کشتی که افتد ، به غرقاب ها
یکی پرده بینم ، به افسون ِ شام
ز جنگل به گرد اندرش ، قاب ها
کشاند به خویشم ، در آ« خیرگی
چو رویینه چنگال ِ قلاب ها
بر آن صخره بنشسته ، در نور ِ ماه
بتی همچو تندیس ِ محراب ها
دهان تنگ چون غنچه ، در صبحدم
لبان سرخ ، بر سان ِ عناب ها
به پیش اندرش ، دلربا چشمه ای
درخشان چو غلتنده سیماب ها
در افتاده از چهر ِ جان پرورش
یکی سایه بر نیلگون آب ها
به پهلو برش ، آبشاری شگرف
به گردن برافشانده ، گرداب ها
بلورینه انگشت ِ عاجش ، به ناز
گشاینده از زلفکان ، تاب ها
به شیدایی از تن ، بر افکنده رخت
تهی ماند ساقش ، ز جوراب ها
تو گویی ، یکی قوی ِ سیمین تن است
به نیلینه استخر ِ مهتاب ها
رخش سیر نادیده ، گویم به خویش
فریدون تبه شد، به گرداب ها