تفته جان

شب چو زان افسون ِ خوش ، در خفتگان
جان ِ سنگین را ، سبکباری دهد
طبع ِ پنهان سوز روز آسوده را
مغز ِ من فرمان ِ بیداری دهد !
کم کمک غوغای ِ شهر از خامشی
پس ِ برزن ها ، سپارد بر سگان !
لخت ِ دیگر مرغ ِ شب ، با نفمه ها
خون ِ جوشانم فشاند در رگان !
هر زمان از باغ ِ جان ، بر گوش ِ دل
خار خاری آید ، از روییدنی !
تا شکوفه از نهادم ، خنده زن
غنچه ای آماده بر بوییدنی !
پیش ِ چشمم واژه ها ، رقصان چو بید
شاخه دست افشان و در جان ریشه ها !
طبع ِ مستم اندر آن شوریدگی
ساغری لبریز ِ بس اندیشه ها !
اندر آن ساعت ، به چندین پیچ و تاب
در تنوری آتشین ، سوزد تنم !
راست گویی ، با غمی بی غمگسار
از گرانباری یکی آبستنم !
تا که زایم کودکی همچون بلور
بشکند در جان ِ من ، آیینه ها
وه! که بر هر زاده ای با مهر ِ من
قهر ِ فرعون است و ، چندین کینه ها !
گر ، به صندوقش نهم بر موج ِ نیل
ترسمش آن موج ِ هول آور کُشَد !
ور فشارم همچو جانش در بغل
شحنه هم فرزند و هم مادر کُشد !
وای بر من ، ز آنکه بر هر چامه ای
بایدم با تفته جانی ، جان کَنم !
با هزاران رنج ِ زادن ها ، به شب
چون سحر شد ، گور ِ فرزندان کَنم
این چنین ، باشد ز پی
شاخ ِ هر نیلوفری پژمرده به !
شحنه گر تابوت ِ نوزدان کند
مادری چون من به زادن ، مرده به !