ناودان

چون در شب ِ سرد و تیره بارد
آن ابر سیه ز آسمان ها
در گوش ِ دلم ، چه دلکش افتد
آهنگ ِ خروش ِ ناودان ها !
گویی ، ز گذشتگان پیامی است
در زاری ِ آن گذشته پیوند :
آوازه ی خفتگان ِ خاموش
افسانه ی رفتگان ِ دلبند !
تا کودکیم به نغمه ، آن بانگ
واپس برد ، از شکنج ِ پیری
آنگونه که دست ِ مهر ِ مادر
لغزد به سرم ، به دلپذیری
او بر سر ِ من ، خمیده چون بید
من خفته به گاهواره ، بر پشت
افسانه به لب ، فشانده گیسو
در کاکل ِ من ، دواند انگشت !
خندم من و ، در تنم به هر سو
پوید به ترانه ، دست ِ نرمش
تا درکشدم به خواب ِ شیرین
آوازه ی لای لای ِ گرمش !
باران ه خروش و من در آن یاد
سرگشته تر از سی ، به دریا
کمکم ، بردم به نوجوانی
دنباله ی آن خجسته رویا !
اینک ، منم آن پلنگ ِ مغرور
کز زخم ِ نهفته ، در خروشم
مینالم و ، درشکنج اندوه
آواز ِ پدر ، رسد به گوشم
دلسوز من است و ، اندر آن عشق
پندم دهد ، از سپید مویی
من در بر ِ او ، نشسته آرام
دل در تپش ، از بهانه جویی !
صد تجربه ، ریزدم به دامان
باشد که رها کند ، ز دامم
دردا ! که من از فسون ِ آن عشق
بر آتش ِ پند ِ پخته ، خامم !
باران به خروش و ، من در آن یاد
هر دم شده پرفشان ، به شاخی
گه نغمه زنان ، به سبز کشتی
گه ناله کنان ، به دیو لاخی !
اینک ، منم آنکه گشته جانش
اندر غم ِ بینوا ، گدازان
تا بشکند آن طلسم ِ بیداد
افتاده به دام ِ فرقه سازان !
او خامه زنان ، به دشت ِ پیکار
یاران شده بهره مند ِ نامش !
وندر پس ِ بس فریب و تاراج
بسپرده ، به تیغ ِ انتقامش
باز از پدر ، این ندا خروشد
در گوش ِ بلا کشیده فرزند
کای ساده دل ! آنچه با تو گفتم
نشنیدی و بر تو ، حلقه شد بند !
با زمزمه بر دلم زند چنگ
آن چک چک ِ ناودان ، دگر بار
وز جنبش ِ عنکبوت ِ رؤیا
صد خاطره در سرم ، تند تار !
اینک منم ، آنکه سال ِ عمرش
بگذشته بسی ، ز مرز ِ پنجاه
او زخمی ِ رهنورد ِ این برف
گرگان ز پیَش ، به زوزه همراه
مینالد و ، از مغاک ِ آن گور
مادر ، دهدش ندا ، به زاری
کای کودک من بیا ، که باز است
آغوش ِ منت ، به غمگساری
چون ابر ِ سیه ، به شام ِ اندوه
پوشد رخ ِ تار ِ آسمان را
شادم که به کام ِ دل ، نهم گوش
آن چک چک ِ نغز ِ ناودان را !