دره ی مرگ

دور شو ! دور ازین راه تباه !
 شام ، خونین شد و خورشید نشست
 تو چه دانی که درین درّه ی پر شیب و شکست
 این هیولای سیاه
 چیست کاویخته از دور به راه ِ تو نگاه
چه هوسهای ِ فروزنده و امّید دراز
 که فرو مرده و پوسیده در ایندشت ِ خموش
 وندر آن تیرع مغار
 ای بسا شیهه ی اسبان و هیاهوی ِ سوار
 که بپیچیده و لختی دگر افتاده ز جوش !
 دور ! ای خسته ، از این راه ِ تباه
 شب فرود آمد و لغزید به کوه
 سایه پیوست به تاریکی و ز آن راه ِ دراز
 باز ، آن شیون ِ راز
 باز ، آن بانگ ِ ستوه
 بانگ ِ آن زخمی ِ گمگشته به پا خاست ز گودال ِ سیاه !
 پای ِ آن تپه ، در آن بیشه ، از آن شبرو ِ گرن
 ای بسا اخگرسوزان که فرومانده به جای
 کاروانها زده اندر خم ِ این گردنه دزد
 چشم ، کاوان بره و گوش به آهنگ ِ درای !
 دور شو از دل ِ این دره که این کوه ِ فسون خیز ِ بلند
رازها دارد از آن کهنه هراس
 خسته از تاب ِ شکیب
ای بسا غول فریب
 که در آن گوشه نشستست به راه ِ تو به پاس !
 دور شو ، دور ، که در سینه ی آن چشمه ی خشک
 گرزه مارست که چنبر زده بر دامن ِ سنگ
 تشنه ِ جان ِ تو تا از بن ِ دندان ِ ستیز
به یکی گام ، فرودوشیِشان بار ِ شرنگ !
 پای چالاک کن ؛ این سایه ی اوست !
 نقش ِ آن اهرمنست اینکه در افتاده به سنگ
 نه شکیب و نه درنگ
 زود بشتاب و برون آی از این دره ی تنگ
 تند بگریز و مپا ، این نه گذاریست که مَرد
اندر آن سست کند پای ِ شتاب
تند بگریز و مپای
چیست ای رهگذر این سایه که چالاک چو گرد
 می شتابد ز پیَت از دل ِ این راه ِ سپید ؟
وای بر جان ِ تو وای
 رهگذر ! دیو رسید !