دخمه ی راز

پنهان به کنج ِ کشور ِ هستی
 در تنگنای ِ سینه ، سرائیست
کز وحشت ِ سکوت در آنجا
 هرگز نه جنبشی ، نه صداییست
غمناک ، تیره ، سرد ، گرانبار
 در بهت ِ خود فرو شده خاموش
 چون دخمه های بسته که گشتست
 از یاد ِ روزگار ، فراموش
هر گوشه ، مات و غمزده جغدی
دَم در کشیده چون بت ِ پولاد
 چشمان ِ سرخ ِ او به سیاهی
 رخشنده همچو کوره ی حداد
در سایه های نمزده خفاش
بر سقف ، جانسپرده نگونسار !
 افسرده سوسمار به دهلیز !
 خشکیده عنکبوت به دیوار!
افکنده پوست افعی و دیریست
کز وی دگر به دخمه اثر نیست
 نقشی به جا نهاده و کس را
 زان نقش ِ هولناک ، خبر نیست !
بس گورها که بسته دم از گفت
در آن سیاه دخمه ی نمناک
تابوتها که در دل ِ هر یک
 رازی نهفته موحش و غمناک !
بس آرزو که خفته جوانمرگ
در زیر ِ خاک ِ تیره ی افسوس
مرگ آرمیده بر سر ِ تابوت !
 هول آرمیده در دل ِ کابوس!
این دخمه چیست ، دخمه ی رازست ؟
یا بارگاه ِ اهرمنست این ؟
 این خجله ی دلست خدا را ؟
یا گور عشق های منست این ؟
 هر شب امید ِ غمزده ، آرام
 سر می کشد به این دل ِ بی نور
در نور ِ شمع ِ خاطره ، پویان
خم می شود به سینه ی هر گور
می خواند ز فسانه ی هر سنگ
 نامی ، ز عشق ِ گمشده نامی!
می گیرد از کتیبه ی هر گور
 از همرهان ِ رفته پیامی !
این آن دو زلف ِ بور ِ دلاراست !
 این آن لبان ِ گرم ِ هوس خیز !
 این آن نگاه ِ تند ِ شرر بار !
این آن نگار ِ شوخ ِ دلاویز !
اینست آن گناه که یک چند
 پنهان به سینه ماند و به گِل رفت
اینست آن هوس که به ناگاه
 نابرده دل ، به دخمه ی دل رفت !
دردا کز آن میانه یکی نیست
تا سر برآورد به جوابی !
 در گور ِ سرد ِ خود همه آرام
در خواب رفته اند و چه خوابی !
می ایستد امید ، به افسوس
وز درد ، ناله می کند آرام
 جوشیده مغز و تند و سبُک هوش
می سوزدش نهاد ، به فرجام
فریاد می کشد ز دل ِ تنگ :
" ای عشق های مرده کجایید ؟"
می پیچد آن صدا به دل ِ سنگ
" ای عشق های ِ مرده کجایید ؟ "
لرزنده از نهیب ِ خود آنگاه
 نومید و خسته می رود از هوش
می گردد از پِیَش به دَمی چند
فانوس ِ گرم ِ خاطره خاموش
 در دخمه همچنان به سر ِ سنگ
بنشسته جغد چون بت ِ پولاد
 دیریست تا به ظلمت ِ سرداب
 در گوش ِ هول ، گمشده فریاد