ویرانه ی امید

به ناز ، تکیه بر آرنج و سر خمیده به دست
 نشسته بود و بر او دیده بسته من ببه نیاز
دو گوش بر من و من خیره اندر آن سر ِ زلف
 ز نیمه رفته شب ما به گفتگوی ِ دراز
درون مجمر ِ سوزان ، چو لاله ، اخگر سرخ
شکفته می شد و می سوخت در شراره ِ خویش
 دو چشم ِ من به رخش گرم و او به شعله ی گرم
سپرده چشم و فرو رفته در نظاره ی خویش
غروب ِ زهره ی تابنده بود و خنمده ی صبح
 فروغ ِ تش رخشان به چهر ِ گلنارش
و یا چو غنچه ی نیلوفری که دست ِ نسیم
 سپیده دم کند از خواب ِ ناز بیدارش
 به زیر ِ گردن ِ او ، سایه های درهم ِ زلف
 گره گره ، ز هم آهسته باز می گردید
 خیال بود تو گفتی که در چهان ِ امید
 به جستجوی ِ نهانگاه ِ راز می گردید
 من آرمیده گرفتار و مست و باده به دست
 میان ِ نکهت ِ مستی فزای ِ نرگس و عود
 نگاه ِ او به من و ، ای بسا شکوفه ی مهر
 که می شکفت در آن دیدگان ِ اشک آلود
گذشته با همه تلخی و شادکامی و رنج
در آن نگاه ِ گریزنده خودنمایی داشت
 به هست و نیست ، عیان بود از آن دو چشم ِ سیاه
 که دل بر آتش ِ سوزنده ی جدایی داشت
 من از شراره ی او گرم و آن ستاره ی بخت
 بسوز ِ خویش فرو رفته در فسوس و ملال
 ز بی قراری ِ دل ، خسته جان و غم فرسود
بیار ِ رفته و یاد ِ گذشته بسته خیال
 فروغ بود و صفا بود و صبح ِ دولت بود
 دریغ و درد که راهم به قلب ِ خسته نداد
 ربود هوشم و سرگشته ز آشیانم کرد
 دل شکسته به این یار ِ دلشکسته نداد