ناآشنا پرست

در سنگلاخ ِ تیره و تاریک ِ زندگی
در این دُرُشتناک بیابان ِ پر هراس
 می آیدم هماره ز سویی نهان به گوش
 آوای ِ آشنای ِ یکی یار ِ ناشناس
آوای ِ دلربای ِ زنی ، چون طنین ِ جام
کز ژرفنای ِ شام
می خواهد مدام
 می خواند به نام
 می جویدم به کام و نمی یابمش به کام
 بیچاره من بهر که دل آویختم به مهر
 روزی دو سوخت جانم و پنداشتم که اوست
 دردا که ناسپرده دو گامی به نیم راه
 دیدم سراب چشمه ی جوشان ِ آرزوست !
 آوای ِ کیست این ، که گرانبار و خسته گام
می خواندم به خویش و نمی ماند از خروش ؟
آیا کیست در پس ِ این پرده ِ امید ؟
یا بانگ نیستیست که می آیدم به گوش ؟
 گمراه و بی پناه
 در کور سوی ِ اختر ِ لرزان ِ بخت خویش
 سرگشته در سیاهی ِ شب می روم به راه
 راه ِ دیار ِ مرگ
 راه ِ جهان ِ راز
 راهی که هیچ رفته از آن ره نگشته باز !
باز از درون ِ تیره ی آن جاودانه شام
آن آشنا سروش
 آن شادمانه بانگ ِ دلاویز ِ شب نورد
 می پیچدم به گوش
لیکن دگر ازین دل ِ نا آشناپرست
 یادی به جز غبار
 باقی نمانده بر رخ ِ شاداب ِ روزگار !