باستان شناس

در ژرفنای خاک ِ سیه ، باستان شناس
در جستجوی مشعل ِ تارک ِ مردگان
 در آرزوی اخگر ِ گرمی به گور ِ سرد
 خاکستر ِ قرون ِ کهن را دهد به باد !
تا از شکسته های یکی جام
یا گوشواره های یکی گوش
یا از دو چشم ِ جمجمه ای مات و بی نگاه
 گیرد سراغ ِ راه
 بیرون کشد زیاد ِ فراموشی ِ سیاه
 افسانه ِ گذشت ِ جهان ِ گذشته را
 وز مردگان به زنده کند داستان ِ غم
 بی اعتنا به تربت ِ گلچهرگان ِ خاک
 بر استخوان ِ پیر و جوان می زند کلنگ
تا در رسوب ِ چشمه ِ خشکیده ی حیات
 یابد نشان قطره ی وهمی به گور ِ تنگ
ناگاه خیره کژدمی از گوشه ی مغاک
 از دنگ دنگ تیشه هراسان و خشمناک
 سر می کشد ، ز جمجمه ای شوم و دلگزای
 می تازدش به هستی و می دوزدش به جای
 لختی دگر به دخمه ی تاریک و پر هراس
 کفتار می خورد ز تن ِ باستان شناس !