مهتاب

در زیر ِ سایه روشن ِ ماه ِ پریده رنگ
در پرتوی چو دود ، غم انگیز و دلربا
افتاده بود و زلف ِ سیاهش به دست ِ باد
مواج و دلفریب
می زد به روشنایی ِ شب ، نقش ِ تیرگی
می رفت جویبار و صدای ِ حزین ِ آب
 گویی حکایت ِ غم ِ یاران ِ رفته داشت
 وز عشق های ِ خفته و اندوه ِ مردگان
 رنجی نهفته داشت
 در نور ِ سرد و خسته ی مهتاب ، کوهسار
 چون آرزوی ِ دور
 چون هاله ی امید
 یا چون تنی ظریف و هوسناک در حریر
می خفت در نگاه
 وز دشتهای ِ خرم و خاموش می گذشت
آهسته شامگاه
او ، آن امید ِ جان ِ من ، آن سایه ی خیال
 می سوخت در شراره ی گرم ِ خیال خویش
 می خواند در جبین ِ درخشان ِ ماهتاب
 افسانه ی غم ِ من و شرح ِ ملال ِ خویش