پشیمانی

از گذشت ِ زمان ، گونه پرچین
خاطر از گردش ِ دهر خسته
 برف ِ پیری ، نشسته به گیسوت
دل ز آسیب ِ دوران شکسته
دامن ِ خوشدلی رفته از دست
 طایر ِ شادی از دام جسته
 از جوانی ، نمانده به جز یاد
رشته ی آرزوها گسسته
 در شب ِ تار و سرد ِ زمستان
 در کنار ِ بخاری نشسته
غرقه در خاطرات ِ جوانی
 لب خموش از سخن دیده بسته
 کودکانت به بازی در اطراف
 گه پراکنده گه دسته دسته
 می کنی یاد ِ برنایی خویش
یاد ِ دوران ِ زیبایی خویش
غرقه در بحر ِ فکری که ناگاه
 گرم و گیرا ، ز ایوان ِ خانه
 ناله ای خیزد از سینه ای ریش
 نغمه ای دلکش و عاشقانه
 خادم ِ خوبروی ِ جوانت
 زار و افسرده بر آستانه
زیر ِ لب ، خواند از دفتر ِ من
 با صدایی حزین ، این ترانه
" قلب من طایری خسته بالست
دور افتاده از آشیانه
 دیده بس جور و آسیب ِ گردون
 خورده بس تیر ِ غم از زمانه
 اوفتاده به دام ِ تو صیاد
کت ِ نباشد ز خوبی نشانه
ذره ای مهر اندر دلت نیست
 هست بیداد ِ تو بیکرانه
 رحمتی کن بر احوال ِ زارم
 سوختم ، سوختم ، بی قرارم !"
گردد از آن حزین ناله ی گرم
 خاطرات ِ تو از خواب ، بیدار
زیر ِ خاکستر ِ سرد ِ نسیان
قلب ِ گرم ِ تو گردد شرر بار
 چون به یاد آری از عشق ِ پیشین
 اشکت آهسته ریزد به رخسار
گردی از کرده ی خود پشیمان
کز چه راندی به من جور ِ بسیار
کز چه ام راندی از درگه ِ خویش
 نا امیدم نمودی ز دیدار
 لیک ، بی حاصلست آه و افسوس
عشق ِ رفته ، نگردد پدیدار
 رانکه پیری ، دل ِ من فسرده ست
 وز تو سرسبزی ِ حسن برده ست .