منى (SEMEN ، SPERM )
منى، به مايع غليظى گفته مىشود كه از غدد تناسلى مرد، به وسيله نزديكى يا احتلام و يا استمنا بيرون مىآيد. خروج منى در زن و مرد تفاوت دارد و در مرد، داراى سه نشانه زير است:
1. همراه با شهوت است.
2. با جستن بيرون مىآيد.
3. بدن پس از آن سست مىشود.
اگر هيچ يك از اين نشانههاى سه گانه و يا يكى از آنها در آن نبود، حكم به منى نمىشود؛ مگر آن كه از راه ديگرى يقين به منى بودن آن پيدا شود. در زن، اگر خروج ترشحات، همراه با شهوت (اوج لذت جنسى) باشد، حكم به جنابت مىشود و لازم نيست با جستن بيرون آيد و بدن سست شود و اگر بدون شهوت باشد، حكم به منى نمىشود؛ مگر آن كه از راه ديگرى يقين به منى بودن آن پيدا شود. هر رطوبت و ترشحى كه از بانوان بيرون آيد، لازم نيست براى آن غسل كنند؛ بلكه بسيارى از اين ترشحات كه با اندك تحريك جنسى از آنان بيرون مىآيد، منى نيست و پاك است.
مَذْىْ
مذى، در اصل، به معناى آبى است كه از روزنه حوض بيرون مىرود و در اصطلاح، به آبى مىگويند كه بعد از ملاعبه و بازى كردن با همسر يا شخص ديگر، از شخص بيرون مىآيد. اين رطوبت، در صورتى كه مجرا آلوده به بول و منى نباشد، پاك است.
وَذْىْ
وذى، در اصل، از وذيه به معناى آب كم گرفته شده است و در اصطلاح، به آبى مىگويند كه بعد از منى بيرون مىآيد. اين رطوبت، در صورتى كه مجرا آلوده به بول و منى نباشد، پاك است.
وَدْىْ
ودى، در اصل، به معناى جارى شدن آب و غير آن است و در اصطلاح، به آبى مىگويند كه بعد از بول بيرون مىآيد و كمى سفيد و چسبنده است. اين رطوبت، در صورتى كه مجرا آلوده به بول و منى نباشد، پاك است.
