چهارشنبه ۲ فروردین ۱۳۹۱ ساعت 1:1 |
|
نوشته شده به دست روانشناسی مدرن | ( )
تسلّی
عشقت
بهایِ خسرانِ بودن است،
حاصلِ سالیانم نَه،
که سال بی‌تو همه سال
بر کِشت‌گاهَم
مترسک خمیازه می‌کشید.
به پیشانی نامت،
خوبِ بی‌ریاضت،
تقدیسِ قَدَمَم شد
بر راهِ بی‌تقدّس،
هم‌چنان در گوش کلامت
ترانه‌ی تسلّیم باد،
که دشوار باید رفت.
