حضیض گل سرخ

 می بینم که تکیده شده ای
 و رخت سفر به تن داری
 چگونه می شود تحمل کرد
 یار سفر نا کرده رادر حال سفر ؟
 می دانم ، تو عزیزی و بزرگ
 چون حضیض گل سرخ
 که فرو افتاده به خاک
 با دلی راحت و پاک
 می نهی سر بر بستر خاک
 و کنون گل سجاده ات
 از بهر عادت
 چه زیبا می سازد
هر روز بر تو نماز