پیدای نهان

 با توام
 با تو که احساس بزرگ شدن می کنی
 از بدی آدم ها سخن می گویی
 با توام
 با تو که احساس می کنی فقط خودت هستی
و دیگر نیاز مند کسی نیستی
 با تو ام
 با تو که در دنیایی از نیاز ، می گویی بی نیازم
 تو که روح خود را در تلاطم نیازها گم کرده ای
من آن روح را عزیز می دارم
 که پیش چشم من پیداست
 و به آن پیدای نهان می گویم
 تو بزرگی ، اما هنوز در کودکی های خود اسیر
 و هرگز نمی توانی بگویی خود را یافته ام
چرا که من نیز هنوز برای مادربزرگت کوچکم
 هنوز کوچک تر از آنم که بگویم بزرگ شده ام
 دخترم ، کودکم
تو هنوز برای من همان مرمی هستی که با کشیدن یک صفحه نقاشی
 پر از رخ و نیم رخ
 به من می گفتی
 چشمانشان را باز کن
 چرا خوابیده اند ؟
 تو خود نمی دانی هنوز
 همان کودکی
که در رؤیاهای کودکانه ات همه خوابند