نیستم شاعر

من به پیش شاعران شرمنده ام
نیستم شاعر ، در این ره مانده ام
عاشقی گم کرده راهم از پی یار آمدم
لیک صد افسوس درس عاشقی نا خوانده ام
خاک بیز کوی رندان و ادیبانم کنون
همچو حیرانی به گلزار ادب وامانده ام
بحری نا آشنایم در یم مواج شعر
کشتی ام را با امید و لطف یزدان رانده ام
سالکی بی توشه ای مانم به صحرای ادب
از هزاران مثنوی، در حد بیتی خوانده ام
گر مرا دربان کوی شاعران نامند چه باک افتخار است این مرا ، در این سخن پاینده ام
گرچه این ره بس خطیر است و مرادم بس بعید
لیک میدانم که چون جوینده ام ، یابنده ام
گر سرودم گفته هایی را به وزن و قافیه
بر تنش رنگین لباس شعر را پوشانده ام
گفته‹‹ جاوید›› چون از دل براید، لاجرم
می نشیند بردل و صاحبدلان را بنده ام