اوِستا

" فکر" در پندارِ من.
"جمله" در گفتارِ من.
سوّمی اَرجَح تر است :
" فعل" در کردارِ من.
و من :
جمله ام صدق است و فعلم نیک و افکارم سپید.
بنا بر این :
نخواهم گفت هرگز
آنچه را آنها بِگفتند و مَنَش هرگز نخواهم گفت!
نخواهم کرد هرگز
آنچه را آنها بِکردند و مَنَش هرگز نخواهم کرد!
نخواهم فکر کرد هرگز
به آنچه فکر می کردند آنها و مَنَش هرگز نپندارم!
چون که من :
جمله ام صدق است و فعلم نیک و افکارم سپید.