تهوع

زوزه ی باد،
‫خمیازه زمین،
‫سکون بی اختیار درختان غار
‫نوای کشدار عاشقانه ی قدیمی
‫که گم در هوا رهاست.
‫پیش از این به من عطش دلخواسته ای می داد
‫و نشئه ای آتشین.
‫که یکی شوم با لختی زمین
‫و کوک شوم با کمانچه ای در غبار یاد.
‫حال آن که کنون در بیداری خواب گونه ای
‫آن ساز، نوای سر خورده ی درمانده‌ای را می ماند
‫که در ضرب آهنگی افسار گسیخته چیزی را در آغوش می کشد که نیست
‫کاش همچون آن زنگی خراب و مست نیمه شب,
هر چند تلو تلو خوران
‫تمامی آن معانی مهمل را بالا بیاورم در تهوعی عظیم .