ساز

پرده را کنار بزن،
‫دست کم برای آن نیمه که آسمان است.
‫سازت را بردار،
‫و آواز آب ها را بنواز با جرعه ای از آسمان
‫چونان که می خوانند:
‫مهلت جهان بسی اندک است.
‫به قدر پریدن سنجاقکی,
از یک ساقه ی رازیانه به ساقه ی دیگر
‫به تو نگاه می کنم،
‫در این اندک فرصت مرا همین بس
‫ای مرغ آمین خوان،
‫که بخوانمش بار دیگری به نام