شهرخورشید

میخوام از شهری بگم با یه ستاره
اونجا که تا به همیشه بی بهاره
جایی که از نور ِ خورشید
حتی خواب ِ شب نداره
واسه مردم ِ دلکور
همه جا تیره و تاره
ابری نیست تُو آسمونش
که به حالشون بباره
رو تن ِ خاطره هاشون
کوله باری از غباره
لباشون غرق ِ سکوت و
قلباشون قاصله داره
توی این شهر ِ سیاه ِ صبح به ظاهر ...... دلا از تنهایی مُردن ای مسافر
دلت و به جاده بسپار
دستت و به دست یک شعر
فانوسک به دست بگیر و
تو بشو خورشید ِ پر مهر