روان‌پریشی پس از زایمان در
زنانی بروز می‌كند كه به تازگی زایمان داشته‌اند. خصوصیات معمول این بیماری
شامل افسردگی، هذیان و افكار مبنی بر صدمه زدن به خود یا نوزاد می‌شود.
چون
این افكار ممکن است به خودكشی یا نوزادكشی هم منجر شود در نتیجه باید به
دقت به تشخیص آن توجه شود. میزان بروز این اختلال حدود 2 ـ 1 در هر هزار
مورد زایمان است.
نشانه ها:
علایم چند روز
پس از زایمان شروع می‌شوند. بیماران به طور مشخصی از خستگی، بی‌خوابی و
بی‌قراری شكایت دارند و ممكن است دوره‌هایی از گریستن و بی‌ثباتی هیجانی را
تجربه كنند.
همچنین سوءظن، سردرگمی، بی‌ربطی كلام، اظهارات
غیرمنطقی و نگرانی‌های وسواسی درباره راحتی و سلامت كودك ممكن است بروز
كنند. بیمار ممكن است به طور هذیانی معتقد باشد كه كودكش فوت كرده یا معیوب
است.
گاهی بیمار تولد فرزندش را انكار می‌كند و معتقد است مجرد،
باكره، آزاردیده، تحت نفوذ دیگران و یا منحرف است. توهمات با محتوای مشابه
ممكن است شامل صداهایی باشد كه به بیمار می‌گویند خود یا كودكش را بكشد.
شكایاتی مبنی بر عدم توانایی حركت كردن، ایستادن یا راه رفتن نیز شایعند.
درمان:
كاهش
احتمال بروز این بیماری با سازگاری خوب پیش از بیماری و شبكه حمایتی
خانواده ارتباط دارد. در بارداری‌های بعدی این بیماران، خطر بروز مجدد دوره
بیماری افزایش می‌یابد و گاهی به 50 درصد می‌رسد.
درمان انتخابی آن عبارت است از داروهای ضد روان‌پریشی و لیتیوم به همراه یك داروی ضدافسردگی كه توسط روانپزشك تجویز می‌شود.
بیمارانی
كه فكر خودكشی دارند، برای جلوگیری از اقدام به خودكشی باید به بخش
روانپزشكی منتقل شوند. در صورت تمایل مادر تماس وی با فرزندش معمولا مفید
است، اما این ملاقات‌ها باید كاملا تحت نظر انجام شوند. پس از گذشت دوره
حاد روان‌درمانی لازم است كه بیمار نقش مادری را بپذیرد و با آن احساس
راحتی كند. افزایش حمایت از سوی همسر و سایر اطرافیان هم ممكن است ضروری
باشد.
منبع: برنا
