چراغ های شهرم

چراغهای شهرم را همیشه دوست داشتم. به خاطرشان تا لبه ی بام خطر می کردم، تا دورترین شان را هم پاییده باشم. شبهای ابری که به دل طعنه می زدند، ستاره های زمینی کوچک و رنگارنگ بی ستارگی آسمانم را کم نور می کردند. اما حالا اینجا همه اش نورهای درشت است که می ایند و می روند. خطر از لبهای بام جسته است و آسمان پر ستاره. و دلی با من است که شبان بی ستاره اش وامدارانند.