روانشناسی مُدرن

روزهای پایانی ماه است و به همین دلیل بیشتر همکارانش خوشحال‌اند. یکی می‌گوید به محض این که حقوقم را بگیرم می‌روم و طلب سوپر سر کوچه و میوه‌فروش آشنایم را می‌دهم تا بتوانم از هفته بعد دوباره جنس نسیه بخرم. دیگری می‌گوید سرماه که کرایه خانه‌ام را بدهم باید حساب کنم ببینم چقدر برایم می‌ماند و تا چند روز می‌توانم روی پول‌های خود حساب کنم. سومی چندان خوشحال نیست، زیرا می‌داند همسرش از قبل برای حقوق او نقشه‌های آنچنانی کشیده است..

عوامل استحکام خانواده کدامند؟ چرا بعضی از زن و شوهرها می‌توانند با بد و خوب زندگی بسازند، آن را پیش ببرند، صاحب فرزند بشوند، فرزندانشان را بزرگ کنند و به ثمر برسانند و به دوران میانسالی پربار خود برسند. در حالی که بسیاری از زوج‌ها همچنان اندر خم یک کوچه‌اند و حتی اگر بینشان علاقه‌ای قوی وجود داشته باشد باز هم زندگی‌شان دوام نخواهد آورد؟ این نوشتار به راه‌های استحکام خانواده و چشیدن طعم شیرین خوشبختی اشاره می‌کند..

خیلی از خانم‌ها دوست دارند که ششدانگ قلب همسرشان را تصرف کنند، به طوری که توجه کامل شوهرشان را به خود معطوف کرده و همسرشان به جایی برسد که جز آنها نبیند! شاید این آرزوی تاریخی بسیاری از خانم‌هاست، بحث‌هایی مثل اختلاف با مادر شوهر، شک به بسیاری از رفتارهای همسر، ناراحتی از حضور شوهر در شبکه‌های اجتماعی و حتی حساس بودن نسبت به دیر آمدنش، همه اینها در اصل ریشه در این خواسته زنانه دارد..

مادر در آشپزخانه مشغول درست کردن ناهار است. شوهرش دیر به منزل می‌آید و برای همین او باید به همراه پسر نوجوانش که دقایقی دیگر از مدرسه تعطیل می‌شود غذا بخورد. برای امروز غذای مورد علاقه پسرش، لازانیا را درست کرده، زیرا می‌داند او این غذا را خیلی دوست دارد. دیگر غذا آماده شده، سفره را پهن می‌کند و بشقاب‌ها را می‌چیند که پسرش زنگ می‌زند..

هر کاری‌ انجام می‌دهم، همسرم به دنبال این است که نشان دهد من انسان ناتوانی هستم و می‌خواهد مرا مقابل دیگران ضایع کند. مدام از من ایراد می‌گیرد و از زن‌های دیگر تعریف می‌کند. مثلا از همسر برادرش و دستپخت خوب او. همیشه به من انتقاد دارد و حرف‌هایش را صریح و حتی در جمع می‌گوید، اما من اجازه ندارم کوچک‌ترین انتقادی به او داشته باشم. نمی‌دانم چکار کنم که دیگر در مقابل من جبهه نگیرد..

دلم برای مادربزرگ می‌سوزد، از وقتی گوش‌هایش سنگین شده، نمی‌تواند به‌‌خوبی گذشته به حرف‌هایم گوش بدهد و برای حل مشکلاتم، چاره‌ای پیش راهم قرار دهد. یاد آن زمان‌ها بخیر که ساعت‌ها پای حرف دلم می‌نشست و آخر سر هم یک کلید طلایی به دستم می‌داد و راهی خانه‌ام می‌کرد. می‌دانم امروز او هم مثل من‌ آرزوی تجربه یک‌بار دیگر آن روزها را دارد..

نشسته‌ای با خودت حساب و کتاب می‌کنی: «چهار دهه از عمرم گذشته است. مثل مادرم هم که عمر کنم باید 40 سال دیگر دوام بیاورم. حالا که تک و تنها در این زندگی بی‌یار و یاور و دست خالی مانده‌ام باید در این 40 سال سرپایینی زندگی چگونه زندگی بگذرانم؟!

احتمالا شما هم در فامیل و دوست و آشنا خانواده‌هایی را می‌شناسید که پرجمعیت‌اند و زندگی‌شان هم سال‌های سال است که به خوبی و خوشی گذشته است. در دهه‌های قبلی، بیشتر خانواده‌ها پرجمعیت بودند و معمولا کمتر خانواده‌ای را می‌دیدید که تعداد فرزندانشان کمتر از سه تا باشد. داشتن پنج، شش فرزند امری کاملا طبیعی محسوب می‌شد و پدر و مادر هم می‌توانستند درحدی قابل قبول، فرزندان را به سامان برسانند..

بسیاری از مشکلات خانوادگی و اختلافات فامیلی ریشه در یک رفتارناپسند اکثر ما آدم‌ها دارد؛ این که عادت کرده‌ایم پشت‌سر دیگران حرف بزنیم، عیب‌هایشان را بزرگ و رازهایشان را برملا کنیم، در حالی که جلوی روی آنها هرگز چنین نمی‌کنیم..