روانشناسی مُدرن

کیف‌دستی شلوغ و نامرتب، کمدی انباشته از لباس‌های چرک و چروکیده، دستمال‌ها و کاغذهای مچاله شده در کف اتاق، جوراب‌های لنگه‌به‌لنگه، موهای چرب و عرق کرده و.... شما را یاد چه کسی می‌اندازد؟

در آخرین ماه سال همه مردم با نظافت خانه و دور ریختن اسباب و لوازم فرسوده، ترمیم و تعمیر خانه و لوازمی‌ که می‌توان از آن استفاده کرد، زندگی را نو می‌کنند؛ اما بعضی از مردم خود را وابسته به اشیا و وسایلی کرده‌اند که سال‌هاست جای آنها را تنگ کرده بدون آن که مورد استفاده قرار گرفته باشند بنابراین ممکن است همین کار باعث فشار فکری و ذهنی آنها شده باشد. ‌.

هر برنامه‌ای که برای زندگی‌ام می‌ریزم، موفق به انجام آن تا آخر نمی‌شوم. همیشه اول کار خوب پیش می‌رود، طبق برنامه و با هدف هستم اما وقتی مدت کوتاهی می‌گذرد، انگیزه لازم را ندارم و خیلی زود خسته می‌شوم، کارهای زیادی را شروع کردم، کلاس‌های هنری مختلف رفتم اما هیچ‌کدام را تمام نکردم. تصمیم گرفتم ادامه تحصیل دهم و هر سال برای کنکور ارشد ثبت‌نام می‌کنم، اما درس نمی‌خوانم و حتی بیشتر مواقع سر جلسه کنکور هم حاضر نمی‌شوم. از این روش زندگی خسته شده‌ام، دلم می‌خواهد هدف‌هایم را دنبال کنم و به رویاهایم برسم اما نمی‌دانم این بی‌ارادگی از کجا سرچشمه می‌گیرد..

«زمان ما کی از این حرف‌ها بود؟ کی بچه‌ها این طور با پدر مادرهاشون حرف می‌زدند؟ کسی جرات نداشت رو حرف اونها حرف بزنه. بچه‌ها به پدر مادرهاشون احترام می‌گذاشتند. به حرف‌هاشون گوش می‌دادند. اصلا همه چی سر جای خودش بود. ما کجا این قدر از پدر مادرهامون طلبکار بودیم و هر روز یک چیزی می‌خواستیم؟ یه تابستون یه اسباب‌بازی برامون می‌خریدند، چند سال با همون بازی می‌کردیم و دلمون خوش بود ... ولی حالا چی؟ بچه‌ها هر روز یه چیز می‌خواهند. هیچ چیز هم شادشون نمی‌کنه. از احترام به بزرگ‌تر هم که دیگه خبری نیست. هر جور دلشون بخواد حرف می‌زنند. همه جا هم که یک گوشی دستشونه و حواسشون به پیغام و گشت و گذار تو اینترنت ... واقعا قبلا‌ همه چیز بهتر بود ...»