سوگند

مصّدقا! چه ستم ها ، که بر تو رفت و ، نرفت
به پیشگاه ِ تو ، کاری ز دست ِ بسته ی ما !
 شرار ِ عشق ِ تو ، با کینه های ِ تشنه ، هنوز
زبانه می کشد ، از سینه های ِ خسته ی ما !
چه همرهان ، که درین گیر و دار ِ مرگ و حیات
به " نام ِ پاک ِ تو " بر موج ِ خون ، روانه شدند !
ز ِ جان ِ پاک ، گذشتند و ، پیش ِ تیر ِ هلاک
شهید ِ شوق و ، سرافراز ِ جاودانه شدند !
چه همرهان! که بیغوله های ِ سرد و خموش
سرود ِ مهر ِ تو خواندند ، در شبان ِ دراز !
 سپیده دم ، به یکی " خوشه تیر " سرکش و مرد
نگون شدند و به گل رفت ، آن فسانه ی راز !
شکنجه بود و ، بلا بود و ، بند بود و ، عذاب
سزای ِ هر که برآورد دم ، به یاری ِ تو !
 تو ایساده ، چو کوه از میان ِ آتش و ، خلق
گرفته ، درس ِ شهامت ، ز پایداری ِ تو !
ز حکم ِ محکمه ، قدر ِ تو ، برفزود و ، به دهر
 به داوران ِ تو ، جز ننگ ِ جاودانه ، نماند !
 " دفاع ِ گرم ِ تو " پرتوفشان ، به ظلمت ِ شرق
چنان گرفت ، که دامی ، بزیر ِ دانه ، نماند !
تو ، گر بمان ی و گر بگذری ، درین دم ِ عمر
به انتقام ِ تو ، آماده ، جلمه مرد و زنیم !
پیام ِ نغز ِ تو ، در گوش و ، خون ِ تشنه ، بجوش
ستاده ، بر سر ِ سوگند و عهد ِ خویشتنیم!