هوسناک

شب ، سرزده از خاور و گیسو بُن ِ خورشید
 می تافت هنوز از سر ِ آن نخل ِ فسونبار
 می سود ترن سینه بهامون به دمی گرم
 وارسته چو از بند ِ گران ، دیو ِ گرفتار
بر چهره شفق ، ریخته شب ، نرم و دلاویز
چون لاله که با سوسن ِ خودرو دمد از خاک
 یا گونه ِ رقاصه ی مستی که به شبگیر
 نیلی شود از بوسه ی مستان ِ هوسناک
از پیش ِ نظر، گاه یکی دهکده چون باد
 می رفت و نگاهاز پی ِ او خیره همی تافت
دور ، از دل ِ آن سایه که منزلگاه ِ شب بود
 نوری ز دل ِ غمکده ای تیره همی تافت
او ، مات به دهلیز ِ ترن ، بی خبر از خویش
می جست ز افسون ِ شفق ف راز ِ شباگاه
 وز پنجره افتاده سبک در خم ِ گیسوش
لغزان و گریزان ، دم ِ افسرده ِ دیماه
من خیره بر او ، بیدل و حیران و هوسگیر
 بر زمزمه ِ دلکش ِ او بسته ز جان گوش
می خواند پری نرم ؛ یکی نغمه ی جانسوز
می خاست ز من گرم ، یکی شعله ی خاموش
آن شعله که بسیار درین سینه ی پرمهر
 رخشید و فروزان شد و بشکفت و فروخفت
آن عشق ِ سبکسایه که هر بار ز سویی
باز آمد و باز این دل ِ دیوانه برآشفت
آوای ِ پری ، نغمه ی جانبخش ِ صفا بود
 افسوس که اندیشه ی سامان ِ دگر داشت
 افسوس که آن رشته ی پیوند ، به فرجام
 کوته بود و پیوند به پایان ِ سفر داشت
نالید ترن لختی و بر جای ِ فرو داشت
 اشکی دو سه رخشید در آن چشم ِ فسونبار
 پرداخت لب از نغمه و در چهره ی من دید
 " دروزاه ی شهرست ، خدا باد نگهدار !"