اندوه ِ شامگاه

کیست این مرده که در روشنی ِ شامگهان
 تکیه دادست بر آن ابر و نشستست به کوه
بسته از دور به جای دادن ِ خورشید نگاهع
وز گرانباری ِ خاموش ِ طبیعت به ستوه
خیره بر زردی ِ شادی کش و دلگیر ِ غروب
 زار و افسرده فرورفته در اندیشه ی گرم
پای آویخته از کوه و در آن توده ی برف
استخوان می کشدش شعله و می سوزد نرم
سینه دادست تهی چون قفسی در ره ِ باد
 آرزومند ِ دلی تا کشد از سینه خروش
 لیک دیریست که در سردی و خاموشی ِ مرگ
دلش از کار فرومانده و خون مانده ز جوش
راست ، چون روزنی از مرگ به غوغای ِ حیات
 دنده هایش ز دل ِ ابر ، پدیدست به چشم
 باد ، می توفد و در هر نفسش بر سر و روی
 برف می بارد و می آردش آزرده به خشم
 خسته از مرگ ، در اندیشه ی مرگیست که باز
 بار ِ اندوه فرو گیردش از تیره ی پشت
 رنجه از زیر و بم موج ِ گریزان ِ فنا
دست می ساید و بر جمجمه می کوبد مشت
قرص ِ خورشید ، چو شمعی بدم ِ بازپسین
نرم ، در شعله ی خود می سپرد جان به فسوس
 آفتاب از سر کهسار چنانست که روز
در گذرگاه ِ شب ، آئیخته باشد با فانوس
او نشستست همانگونه بر آن توده ی برف
 بسته از خلوت ِ تاریک ِ افق دیده به نور
 یاد می آورد از تلخی ِ جان دادن ِ خویش
 اندر آن نیمه ی پاییز ، در آن جنگل ِ دور
 می کشد آه ، ولی دیر زمانیست که آه
 منجمد گشته و افسرده در آن سینه ی سرد
 می زند بانگ ، ولی حنجره ای نیست که بانگ
زان به گوش آید و تسکین دهدش آتش ِ درد
 روز رفتست و یکی پرتو ِ نارنجی ِ گرم
 راه گم کرده و تابیده بر آن ابر ِ کبود
می درخشد شفق از آبی ِ غمگین ِ سپهر
 همچو نیلوفر ِ نو خاسته بر ساحل ِ رود
 سایه ای گمشده ، در جستجوی پیکر ِ خویش
 می رسد خسته و می ایستد آنجا به درنگ
می رود مرده که در بر کشدش از سر ِ شوق
 لیک می لغزد و می اوفتد از قله به سنگ
 چون سبویی که در افتد ز کف ِ باده پرست
 لندش از بند جدا می شود از لغزش ِ گام
می رمد سایه و در تیرگی ِ سرد ِ سپهر
شب فرو می کشدش همچو یکی قطره به کام
 مرده ، مردست و کنون بر سر آن غمزده کوه
 استخوانیست پراکنده از و بر سر ِ برف
 آرزوئیست که جوشیده ز ناکامی ِ سرد !
 انتظاریست که تابیده ز تاریکی ِ ژرف